Zaburzenia odżywiania  charakteryzują się bardzo silną koncentracją na wadze i kształcie ciała. Osoby nimi dotknięte starannie kontrolują ilość i rodzaj spożywanych posiłków, doprowadzając niejednokrotnie do poważnych zaburzeń ogólnego stanu organizmu. W ich jadłospisie istnieje wiele „zakazanych” produktów, jedzenie wiąże się często z odczuwaniem poczucia winy i natychmiastowymi próbami uniknięcia przybrania na wadze. Może to przejawiać się prowokowaniem wymiotów, stosowaniem ćwiczeń fizycznych, głodzeniem się, nadużywaniem leków lub środków przeczyszczających. Mechanizm zaburzeń odżywiania w przypadku bulimii i anoreksji jest podobny. Osoba, która na co dzień doświadcza niskiej samooceny zaczyna koncentrować się na wadze i wyglądzie. Początkowe osiągnięcia diety stają się dla niej nagrodą wskutek czego koncentracja na wadze i wyglądzie pogłębia się. Anoreksja i bulimia, jak „fałszywe przyjaciółki” zapewniają Pacjentkom poczucie tożsamości, jednocześnie zawężając ich świat do diety. Z czasem stają się jedynym źródłem satysfakcji, do reszty pochłaniając wszystkie obszary życia.

Około połowa Pacjentek z zaburzeniami odżywiania uzyskuje wskutek terapii pełne wyleczenie. Większość z osób, które odnoszą sukces to osoby młode i takie, u których wcześnie rozpoczęto prawidłowe leczenie. Z podjęciem terapii nie należy więc zwlekać, ponieważ mechanizmy zaburzeń odżywiania mają tendencje do utrwalania się z wiekiem.

W przebiegu zaburzeń odżywiania niejednokrotnie może być potrzebna hospitalizacja. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku wagi, która zagraża życiu, czy zaburzeń elektrolitowych lub innych powikłań. Często również pojawiają się stany depresyjne, wymagające konsultacji psychiatrycznej.